Γράψε λάθος...

Ή αλλιώς η «αγάπη κράτησε μια μέρα»...

Κάποια πράγματα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις. Μετά από πολύ καιρό και πολύ καθυστέρηση. 

Αλλά φεύγουν πάλι εκεί που δεν το περιμένεις. Πριν προλάβεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου.

Καλά λένε ότι η ζωή είναι στιγμές. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο μου αρέσει αυτό.

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή σου σαν σίφουνας. Μπαίνουν, την κάνουν άνω κάτω και φεύγουν. Ή σαν μελτέμι. Σε δροσίζουν, αλλά πριν το καταλάβεις, φεύγουν και μένει η απανεμιά.

Μα γιατί ήρθαν; Και γιατί έφυγαν;

Πολλές φορές βάζουν το προσωπείο και σου συστήνονται σαν κάτι το διαφορετικό, το μοναδικό. Και συ τι κάνεις; Το πιστεύεις. Μα ήταν αλήθεια, το είδες.

Με λόγια, με πράξεις, σου απέδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν, ότι θέλουν να μείνουν, ότι αξίζουν.

Και συ αρχίζεις τα όνειρα, νομίζοντας ότι δεν θα γυρίσει ο άνεμος αντίθετα.

Μα οι άνθρωποι φεύγουν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν θέλουν να το λένε.

Προτιμούν τον εύκολο δρόμο της φυγής. Δεν θέλουν να δίνουν εξηγήσεις, θέλουν απλά να συνεχίζουν τον δρόμο τους μετά τη σύντομη στάση.

Και φτου και από την αρχή...

Αυτοτιμωρείσαι, σκέφτεσαι τι έκανες εσύ λάθος, που έφταιξες, Γιατί φεύγουν οι άνθρωποι; Γιατί δεν στο λένε κατάμουτρα και προτιμούν να κιοτεύουν;

Όλα κάνουν τον κύκλο τους, ναι, αλλά θέλουν αυτό που λέμε «closure». Το κλείσιμο,  μια κάθαρση 

αν θες. Πρέπει να τελειώσει κάτι για να ξεκινήσει κάτι άλλο. Πώς θα προχωρήσεις αλλιώς;

Αν δεν στο δώσουν, μάθε να βάζεις μόνος σου τελεία και να πηγαίνεις παρακάτω.

Στην τελική τι ήταν; Ένα ωραίο λάθος, ένα άδοξο τέλος;

Κάτι ήταν και ας κράτησε λίγο...