«Ένα απόγευμα στο Paul»

Ή αλλιώς «Καφές για μοναχικές καρδιές»

Σήμερα το απόγευμα κατέβηκα στο κέντρο. Αφού είχα φύγει από μια συνέντευξη για δουλειά, που δεν με ικανοποίησε, περπατούσα στην Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας να πληρώσω έναν λογαριασμό. 

Ζέστη και κόσμος. Ιούνιος στην Αθήνα.

Προσπερνώ ένα μικρό μαύρο μαγαζάκι, που με μεγάλα γράμματα, γράφει PAUL. Το γνώριζα, το είχα περάσει άπειρες φορές, μα ποτέ δεν είχα μπει. Ήταν ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο, γαλλικού τύπου.

Αφού πλήρωσα τον λογαριασμό στην Ιπποκράτους, αποφάσισα να γυρίσω πίσω και να μπω να κάτσω. Αποφάσισα να πολεμήσω για άλλη μια φορά τους φόβους μου και να κάτσω να πιω έναν καφέ μόνη μου. «Μόνη σου;», ακούγεται μια φωνούλα. Ναι. Μόνη μου. Κάποιοι θα τρέξουν μακριά και θα με κοιτάξουν επικριτικά ή θα με κοιτάξουν σαν τρελή. «Καλά, παρέα δεν έχεις»; Σήμερα αποφάσισα να βγάλω τον εαυτό μου έξω για καφέ, θα πω. Έχω κάτσει ξανά για καφέ ή φαγητό μόνη μου για λίγη ώρα και στην Αθήνα αλλά και στην Πορτογαλία, όπου πήγα Erasmus.

Κάθομαι μέσα. Ξύλινα τραπεζάκια και καρέκλες με δέρμα. Παραγγέλνω καφέ και ένα μιλφέιγ καφέ. Θα με κεράσω και γλυκό. Κοιτάω γύρω μου. Κάθονται και άλλοι μόνοι τους. Πίνουν καφέ ή απολαμβάνουν τη γεύμα τους. Ίσως σε διάλειμμα ή μετά τη δουλειά.

Στο διπλανό τραπέζι, έρχεται και κάθεται ένας μεσήλικας, μάλλον θαμώνας, καθώς προσφώνησε την σερβιτόρα με το μικρό της και αυτή ήξερε ήδη τι θα παραγγείλει. Του φέρνει ζεστό καφέ, καπουτσίνο νομίζω, και κρουασάν βουτύρου. Τον παρατηρώ ενώ χαζεύει το κινητό του.

Στη μικρή patisserie ακούγονται γαλλικά τραγούδια. Je veux d'l'amour, d'la joie, de la bonne humeur… Νιώθω λίγο σαν την Carrie στο Παρίσι. Καφές, γλυκό και γω να κάθομαι μόνη. Έφαγα και ήπια με την ησυχία μου. Άφησα το κινητό και σκεφτόμουν.

Η αλήθεια είναι πώς δεν θα ήθελα να κάθομαι μόνη. Θα ήθελα παρέα. Όλες τις φορές. Δεν κατάφερα να πολεμήσω για ακόμη μια φορά αυτόν τον φόβο χωρίς δάκρυα. 

Αλλά έκανα ακόμη ένα βήμα. Κατάφερα να πάω σε ένα μέρος που ήθελα, να περάσω όμορφα την ώρα μου και να φύγω όταν σκέφτηκα να αποτυπώσω αυτό το σημερινό σκηνικό στο χαρτί. Γιατί αυτό ξέρω να κάνω, είναι η δουλειά μου. Να σκέφτομαι και να γράφω αυτά που βλέπω, που ζω.

Έφυγα χαρούμενη, σιγοτραγουδώντας γαλλικούς στίχους...